Günel Hacı

Ötən ilin bu gününü təkcə o binada yaşayanlar, rəhmətə gedənlərin qohumları xatırlamır. İllər ötsə də, həmin kadrlar orada olan jurnalistlərin, yoldan keçən sakinlərin, yaxınlıqdakı kafedə çay içənlərin, marketdə növbə gözləyənlərin yaddaşından silinməz. Ən azından öz adıma deyim ki, silinməyib, silinməyəcək. Qəribədir, nə ünvan, nə bir şey. Sadəcə o bina deməklə hamı söhbətin haradan getdiyini anlayır. O bina...

Bu gün yenə o binadaydıq. İnsan özündən asılı olmayaraq “elə bil dünən olub” deyə fikirləşir. Guya, dünən olsa, nə olacaqdı. Ha dünən, ha bir il əvvəl. Yanan yenə də yanır. Onsuz da artıq illər, aylar sadəcə dildə böyük görünür. Yoxsa 1 il dünəndən elə də uzaq deyil. Həmin günü saniyəbəsaniyə xatırlayıram. Təzə “krasofka” almışdım, altı ağ, üstü də portağal narıncısı. Yol boyu ən azı 20 dəfə tozunu silib nazlana-nazlana ofisə girdim. Elə yerimdə təzə oturmuşdum ki, yanğın var dedilər. İşə başlayan təzə adam, dedim, aha, mütləq getməliyəm. Mən nə bilərdim axı, bunun belə müsibət olduğunu, dedim bir dam yanar, bir də divan, kreslo. Nə bilərdim axı, yüzlərlə insanın ürəyinin yanacağını. Başımızın üstündən uçub gedən küllərin gəldiyi tərəfə baxanda yerimdəcə donub qaldım. Daha gözümə nə təzə “krasofka” göründü, nə də yenicə formaya saldığım saç. Bu gün də o binadan qayıdandan sonra düşünürəm ki, deyəsən həmin dəhşətdən iz cəmi iki yerdə qalıb. Bir mənim ayaqqabımda, bir də rəhmətə gedənlərin qohumlarının ürəyində.

Peşəmin bütün çətinliyini elə o gün hiss etdim. Redaktorumun “fotonu, xəbəri kənara qoy, 16-cı mərtəbədə qalanlar (həmkarımız Sevinc Fədai oğlu ilə) var, xilas etsinlər”-deməsi hələ də qulaqlarımdadı. Bir binaya baxmışdım, bir də dediyi mənzilə. Nə edə bilərəm? Heç nə... Ömrümdə ilk dəfə ağlaya-ağlaya ölü şəkli çəkmişdim. O zaman ağlamaq da normal idi. Bayaq nəsə oldu, gözümü sildim, hamı pərt halda soruşdu ki, nolub ağlayırsan? Üstündən cəmi bir il ötüb, artıq bizə ağlamaq qəribə gəlir. Səhər tezdən getmişik ki, gül gətirən olar, nə bilim ailələrlə danışaq. Əvvəl pəncərədən bizi haraylayıb çağıran sakinlərdən cəmi biri qapını üzümüzə açdı, o da dedi tez gəlmisiz, gedin günorta gələrsiz. Bircə onu anladım ki, sadəcə ölkədə yox, binada da həyat öz axarında davam edir. İcradan bir stəkan çay, gənclərdən quru bir başsağlığı gözləmək də əbəs yerədir.

İndi başqa qapıları kəpənəklər bəzəyir, dəhlizlərdə başqalarının yuyulmuş paltarları sərilib. O vaxt tapdağımız altında qalan parkda da otlar cücərir, çiçəklər pöhrələnməyə başlayıb. Ötən il mağazadakı suyu bizə havayı paylayan qardaş da öz işini böyüdüb. Binanın sol tərəfində çəkiliş üçün dırmandığımız yarımçıq tikili də yekunlaşır artıq. Onda qırmızı kərpicdən başqa bir şey yox idi, maşallah indi oymalı, bəzəkli sütunlarla örtülüb. Bir il sonra binanın həyətində elə bir adam da gözə dəymir. Nə bilim, çox şey dəyişib, ancaq dəyişməyən bir şey var: körpələrin valideynləri üçün ağrı elə ağrı olaraq qalıb, qalır, qalacaq da. Mən nə deyim axı, Ayxanın anası hər şeyi deyib:

“Dünyanı ayağımıza gətirsəz belə, lazım deyil. Penoplastı istehsal edənlər, evləri o bəlayla bürüyənlər, onlara icazə verənlər, icazəyə göz yumanlar... Hər birinizin üzü gözümün qabağındadır. Siz məni unutsanız da, mən sizi unutmaram. Mənim ahım hər birinizə çatacaq. Mənə yaşatdığınızı yaşamadan ölməyəcəksiniz. Hər mənim yazdıqlarımı görəndə sizi titrəmə basacaq, halınız pisləşəcək, gözləriniz qaralacaq. Çünki hər kəsdən gizli saxlanılsa belə, özünüz günahkar olduğunuzu bilirsiz...”